BULLDOGPOWER
Engelse Bulldog
Geschiedenis
Dit ras is een nauwe bloedverwant van de oude vechthonden van het molosertype, machtige dieren die hun naam ontlenen aan de landstreek Molosus in het Griekenland der klassieken. De naam buldog (die volgens sommigen afgeleid zou zijn van bold dog = moedige hond) duikt voor het eerst op in 1631, terwijl de eerste afbeelding van het ras uit 1740 dateert. Naar men beweert zou een zekere graaf Warren uit Stanford in 1231 gezien hebben hoe twee honden een paar vechtende stieren scheidden en hitsten. Aangezien zijn gevolg net als hij veel plezier had gehad in het schouwspel, organiseerde de graaf het van tijd tot tijd. Al spoedig groeide het in Engeland uit tot een waar volksvermaak. Men koos er zware honden met brede kaken voor uit, fokte deze systematisch verder en lette daarbij vooral op aangeboren scherpte.
Op deze wijze ontstond een slag honden met massale schedel en brede muil, naar achteren gerichte hoektanden die als het ware geschapen waren om vast te houden wat ze eenmaal te pakken hadden, en met een "terugliggende" neus, die het dier in staat stelde adem te halen zonder de tegenstander los te laten. Korte, ver uit elkaar geplaatste voorpoten gaven hem een vaste stand. Toen in 1835 in Engeland het bullenbijten bij de wet verboden werd, was het ras reeds kant-en-klaar. Werkloos geworden, zou het waarschijnlijk uitgestorven zijn, als een zekere Bill George het niet dwars tegen de openbare mening in, was blijven fokken. Uit de beruchte knokker en moordenaar groeide thans een trouwe waker en begeleider, een beminnelijke huisgenoot, die om zijn goede eigenschappen uitgroeide tot nationaal symbool: John Bull was niet meer denkbaar zonder zijn buldog.
Kenmerken
De buldog heeft een erg gladde vacht, gerimpelde wangen, sterke voorpoten maar langere achterpoten. In tegenstelling tot de reputatie van de hond is een buldog een zeer gemoedelijk hondenras. De buldog is zeer vriendelijk tegen zowel mensen (inclusief kinderen) en andere hondenrassen. Buldoggen zijn echter wel koppig en beschermend.
Buldoggen kunnen ademhalingsproblemen krijgen, aangezien hun terugliggende neus een goede luchtstroom bemoeilijkt. Ook gewrichtsproblemen aan de heupen en knieën komen regelmatig voor. Daarnaast verlopen het paren en het werpen van pups nogal eens problematisch. De Engelse buldog wordt qua dierenwelzijn bij hondenrassen in slechte zin regelmatig aangehaald vanwege deze problemen en een rasstandaard die hiermee blijft conflicteren.
De Engelse buldog weegt 22 tot 25 kilo. De vacht is kortharig en komt voor in beige, roodbruin, gestroomd (met of zonder zwart masker), wit (met veel donker pigment op snuit en ogen) en wit gevlekt.
Er bestaat ook een Olde Englische Bulldogge, soms Victorian Bulldog genoemd. Deze is iets grover gebouwd en heeft een staart van normale lengte. Hij staat gewoonlijk ook hoger op zijn poten.
Geschiedenis
Dit ras is een nauwe bloedverwant van de oude vechthonden van het molosertype, machtige dieren die hun naam ontlenen aan de landstreek Molosus in het Griekenland der klassieken. De naam buldog (die volgens sommigen afgeleid zou zijn van bold dog = moedige hond) duikt voor het eerst op in 1631, terwijl de eerste afbeelding van het ras uit 1740 dateert. Naar men beweert zou een zekere graaf Warren uit Stanford in 1231 gezien hebben hoe twee honden een paar vechtende stieren scheidden en hitsten. Aangezien zijn gevolg net als hij veel plezier had gehad in het schouwspel, organiseerde de graaf het van tijd tot tijd. Al spoedig groeide het in Engeland uit tot een waar volksvermaak. Men koos er zware honden met brede kaken voor uit, fokte deze systematisch verder en lette daarbij vooral op aangeboren scherpte.
Op deze wijze ontstond een slag honden met massale schedel en brede muil, naar achteren gerichte hoektanden die als het ware geschapen waren om vast te houden wat ze eenmaal te pakken hadden, en met een "terugliggende" neus, die het dier in staat stelde adem te halen zonder de tegenstander los te laten. Korte, ver uit elkaar geplaatste voorpoten gaven hem een vaste stand. Toen in 1835 in Engeland het bullenbijten bij de wet verboden werd, was het ras reeds kant-en-klaar. Werkloos geworden, zou het waarschijnlijk uitgestorven zijn, als een zekere Bill George het niet dwars tegen de openbare mening in, was blijven fokken. Uit de beruchte knokker en moordenaar groeide thans een trouwe waker en begeleider, een beminnelijke huisgenoot, die om zijn goede eigenschappen uitgroeide tot nationaal symbool: John Bull was niet meer denkbaar zonder zijn buldog.
Kenmerken
De buldog heeft een erg gladde vacht, gerimpelde wangen, sterke voorpoten maar langere achterpoten. In tegenstelling tot de reputatie van de hond is een buldog een zeer gemoedelijk hondenras. De buldog is zeer vriendelijk tegen zowel mensen (inclusief kinderen) en andere hondenrassen. Buldoggen zijn echter wel koppig en beschermend.
Buldoggen kunnen ademhalingsproblemen krijgen, aangezien hun terugliggende neus een goede luchtstroom bemoeilijkt. Ook gewrichtsproblemen aan de heupen en knieën komen regelmatig voor. Daarnaast verlopen het paren en het werpen van pups nogal eens problematisch. De Engelse buldog wordt qua dierenwelzijn bij hondenrassen in slechte zin regelmatig aangehaald vanwege deze problemen en een rasstandaard die hiermee blijft conflicteren.
De Engelse buldog weegt 22 tot 25 kilo. De vacht is kortharig en komt voor in beige, roodbruin, gestroomd (met of zonder zwart masker), wit (met veel donker pigment op snuit en ogen) en wit gevlekt.
Er bestaat ook een Olde Englische Bulldogge, soms Victorian Bulldog genoemd. Deze is iets grover gebouwd en heeft een staart van normale lengte. Hij staat gewoonlijk ook hoger op zijn poten.
